روزي که تو ما را در دوران پيري ببيني، سعي کن صبور باشي و ما را درک کني....

اگر ما در هنگام خوردن غذا خود را کثيف مي کنيم، اگر نميتوانيم خودمان لباسهايمان را بپوشيم، صبور باش.

و زماني را به خاطر بياور که ما ساعتها از عمر خود را صرف آموزش همين موارد به تو کرديم.

اگر در هنگام صحبت با تو، مطلبي را هزار بار تکرار مي کنيم، حرفمان را قطع نکن و به ما گوش بده.

هنگامي که تو خردسال بودي، ما يک داستان را هزار بار براي تو مي خوانديم تا تو به خواب بروي.

هنگامي که مايل به حمام رفتن نيستيم، مارا خجالت نده و به ما غر نزن.

زماني را به خاطر بياور که ما براي به حمام بردن تو به هزار کلک و ترفند متوسل مي شديم.

هنگامي که ضعف ما را در استفاده از تکنولوژي جديد مي بيني، به ما فرصت فراگيري آن را بده و با لبخند تمسخرآميز به ما نگاه نکن...

ما به تو چيزهاي زيادي آموختيم... چگونه بخوري، چگونه لباس بپوشي .... و چگونه با زندگي مواجه شوي .

هنگامي که در زمان صحبت، موضوع بحث را از ياد مي بريم، به ما فرصت کافي بده که به ياد بياوريم در چه مورد بحث ميکرديم و اگر نتوانستيم به ياد بياوريم، از ما عصباني نشو.

مطمئن باش که آنچه براي ما مهم است با تو بودن و با تو سخن گفتن است نه موضوع بحث!

اگر مايل به غذا خوردن نبوديم، ما را مجبور نکن. به خوبي مي دانيم که چه وقت بايد غذا بخوريم .

هنگامي که پاهاي خسته مان به ما اجازه راه رفتن نمي دهند ....

دستانت را به ما بده ... همانگونه که در کودکي اولين گامهايت را به کمک ما برداشتي .

و اگر روزي به تو گفتيم که نمي خواهيم بيش از اين زنده باشيم و دوست داريم بميريم ... عصباني نشو. روزي خواهي فهميد که ما چه مي گوييم.

تو نبايد از اينکه ما را در کنار خود مي بيني احساس غم، خشم و ناراحتي کني. تو بايد در کنار ما باشي و ما را درک کني و ما را ياري دهي، همانگونه که ما تو را ياري کرديم که زندگي ات را آغاز کني.

ما را ياري کن در راه رفتن. ما را با عشق و صبوري ياري ده که راه زندگي مان را به پايان ببريم.

ما نيز پاداش تو را با لبخندي و عشقي که همواره به تو داشته ايم خواهيم داد.

دوستت داريم فرزندم.

پدر و مادر تو